De tijdklok
Een van de oudste tijdregistratiesystemen werd rond 1798 in München opgezet door Benjamin Thompson, keizerlijke graaf van Rumford. De Beierse functionarissen onder hem moesten hun identificatielabels in een horloge steken met daaronder een gleuf en roterende compartimenten.
De systemen voor het meten van werktijden werden belangrijk in de tweede helft van de 19e eeuw als onderdeel van de industrialisatie. Deze prikklok werd gebruikt in de ijzer- en staalfabriek Röchling in Völklingen. In het onderste gedeelte is zelfs de klok daar gemaakt.
Werktijdmeting
De kaart wordt in het "Stechwerk" gestoken en de tijd wordt op de overeenkomstige positie gestempeld. De klok wisselt automatisch naar ochtend-, middag- of nachtdienst en "komt/gaat". Voor een werkpauze – b.v. voor een doktersafspraak of een afspraak met de autoriteiten - de gids kan vóór het afstempelen veerbelast worden verschoven naar de kolommen "Onderbreking - gaat" en "Onderbreking - komt".
Het salaris wordt berekend op basis van de ingevulde kaarten. Tegenwoordig is de opname bijna volledig elektronisch en schakelen sommige bedrijven ook over op "op vertrouwen gebaseerde werktijden".
De tijdregistratie
Historisch gezien is er sinds de 15e eeuw een arbeidsverdeling geweest, b.v. B. in de scheepsbouw in Venetië. Hieruit ontwikkelde zich het lopende bandwerk, zoals het in 1873 bekend werd bij de grote slachthuizen in Cincinnati en in 1913 bij de productie van de "Tin Lizzy" door de firma Ford.
In 1924 werd in Darmstadt de REFA Federal Association opgericht. De REFA-methode is de erkende bedrijfskundige methode voor werkorganisatie, bedrijfsorganisatie en bedrijfsontwikkeling. De afzonderlijke werkstappen zijn getimed en geoptimaliseerd.
